-----------------------------------------------------
Inhoud:
-
Jaarfeesten
-
Be-kleding Omraam
Mikhael Aivanhov
-
Liefde Regel 40 ~Sjams van Tabriz
-
Oneindigheid I – nr 60- Agni Yoga
-
Muziek der planeten Omraam Mikhael Aivanhov
-
Waarheen moet de mens streven? Agni Yoga~Oneindigheid 1 ~nr 149
-
Scheppingskracht Oneindigheid I - 102/ 103 ~Agni Yoga
-
Met mevrouw
Blavatsky in Rome en de Sabijnse bergen (Deel III B)
-
Zelfkennis (uit het
blad Lucifer)
***
-------------------------------------------------------------
Jaarfeesten
In de voorjaarsmaanden worden overal grote spirituele feesten
gevierd. Pasen en Pinksteren, Wesak en Azalea (bloemenfestival in Amerika, met
roze-paarse bloemen) . Iedere cultuur heeft zijn eigen feesten. Het joodse
paasfeest valt op een andere dag dan het westers-christelijke; en voor het
orthodoxe paasfeest heeft men weer andere data gekozen. Het is verleidelijk de
cyclus van de jaarfeesten geheel af te leiden van de reactie van de mens op de
jaargetijden en maanstanden; Kerstmis als de ver-christelijkte versie van een
midwinterfeest en Pasen en Pinksteren als ver-christelijkte lentefeesten.
Maar de diepste betekenis van deze feesten is zelfs niet
gebonden aan een bepaald jaargetijde. Die meest oorspronkelijke betekenis heeft
te maken met de hoogtepunten uit de eeuwige kringloop van ontstaan, groei en
regeneratie. Dit neemt niet weg dat het klimatologische voorjaar de periode bij
uitstek is om deze processen overal om je heen te herkennen en te beleven, maar
het is niet de reden van bestaan van deze feesten. Hoewel elke cultuur andere
data en symbolische uitdrukkingsvormen gebruikt, wordt elk feest uiteindelijk
gevierd om uitdrukking te geven aan dezelfde universele waarheid van
regeneratie en wedergeboorte, een proces dat niet verschillend is voor joden,
westerse christenen en orthodoxe christenen.
Een kosmisch proces dat in andere gedaante ook door moslims,
boeddhisten en Hindoes wordt beleefd en gevierd. In " De Geheime Leer
" omschrijft H.P. Blavatsky deze processen in de `tweede grondstelling van
De Geheime Leer' als `Het verschijnen en verdwijnen van werelden als een
regelmatig getij van eb en vloed'. Ontstaan, groei, bloei, sterven en
transcendentie zijn universele processen, samen vormen zij een omgang van de
alomvattende spiraal van de ontwikkeling van het leven.
Het is de cyclische wet, die zich op elk niveau van bestaan
als periodiciteit openbaart. Aan de cyclus van de jaarfeesten kan men zien hoe
een universele waarheid zich via mythen, symbolen en feesten in elke cultuur
uitdrukt. Iedere symboliek of ieder feest kan dus op meerdere niveaus worden
uitgelegd en er is een diepgaande studie en meditatie voor nodig om de hoogste
betekenissen te begrijpen.
(Uit de Theosofia van juni 1993)
~ * ~
Be-kleding
Omraam Mikhaël
Aïvanhov
Gewoonlijk verstaan
wij onder kleding alleen die voorwerpen die we gebruiken om ons te bedekken.
Maar in feite reikt deze kwestie veel, veel verder.
Zo kun je zeggen dat
het fysieke lichaam de kleding is van de ziel en de geest, dat de woorden de
kleding zijn van de gedachte, enz.
Gevoelens, gedachten
en krachten hebben een gewaad; alle zichtbare en onzichtbare schepselen
beschikken over een omhulsel.
Een bloem
bijvoorbeeld, is het gewaad waarin een entiteit schuilt.
Daarom moet je
mediteren over bloemen, over hun vormen, hun kleuren en hun parfum, om de aard
van de wezens te leren kennen, die een dergelijke omhulsel bezitten.
En niet alleen over bloemen,
maar over alles wat bestaat in de verschillende natuurrijken: mineralen,
planten, dieren en mensen.
Een kristal, een
diamant, een edelsteen, is de kleding, het lichaam waarin een spirituele
entiteit is geïncarneerd om zich te openbaren…
~ ☼ ~
Liefde
Regel 40 ~Sjams van Tabriz.
Een leven zonder
liefde is van geen belang.
Vraag jezelf niet wat
voor liefde je moet zoeken, spiritueel of materieel, goddelijk of werelds,
oosters of westers…
Onderscheid leidt
alleen maar tot meer onderscheid.
Liefde kent geen
labels, geen definities.
Het is wat het is,
puur en simpel.
Liefde is het water
van het leven.
En een minnaar is een
ziel van vuur.
Het universum draait
anders wanneer vuur van water houdt.
-------------------------------------
Oneindigheid I
– 60- Agni Yoga
Een ieder moet de sleutel tot de Leer in zijn hart vinden.
Begrip van de universele Leer kan de scheppingskracht van de
geest ontplooien.
Het Beeld van de Leraar kan voor een verlichte pad naar de
kosmische ruimte zorgen.
De Broeders der Mensheid zijn een bewegende kracht, maar het
is voor de mensheid moeilijk om te aanvaarden wat voor een onontwikkeld
gezichtsvermogen onduidelijk is.
Wanneer de tijd zal komen om het feit te bevestigen dat
rechtstreekse kennis meer macht bezit dan het oog, dan zullen het bewustzijn,
de intuïtie en de subtiliteit van de menselijke geest worden gewekt.
----------------------------------------------------------------
Muziek der planeten
Omraam Mikhael Aivanhov
Ieder uur van de dag staat onder invloed van een planeet en
de entiteiten die haar bewonen.
Dus, elk uur dat voorbijgaat, brengt entiteiten met zich mee
die komen werken met de planten, de mineralen, de dieren, de mensen.
En omdat met iedere planeet niet alleen een kleur maar ook
een bepaalde klank verbonden is, verandert de symfonie van de klanken ieder uur
van de dag.
Terwijl ze hun baan volgen rond de zon, zingen de planeten
door de ruimte en wij baden in hun muziek, die ‘de muziek der sferen’ wordt
genoemd.
Ertoe komen om een paar akkoorden van deze symfonie van de
planeten op te vangen, is een groot voorrecht.
Aan elke planeet is een Engelen-hiërarchie verbonden en op
die manier, bezield door het gezang van de Engelen, voedt het universum zich en
ademt het.
~ ☼ ~
Waarheen moet de mens streven?
Agni Yoga~Oneindigheid 1 nr 149
Waarop moeten de verzamelde krachten gericht worden?
Waartoe zal vervolmaking leiden?
Is het mogelijk dat de manifestatie van een machtig bestaan
eenvoudig kan verdwijnen?
De geest moet erkennen dat hij door zijn eigen streven niet
voor één levensronde leeft doch voor een cyclus die door de Oneindigheid
gewaarborgd wordt.
Het is een te grote worsteling voor één leven.
De omvang der menselijke vermogens is te groot om in één
levensloop te worden verwezenlijkt.
Begin en einde zijn versmolten en dienen de mens tot
steunpunt.
Wanneer de geest uit het leven is bevrijd, neemt hij de hele
substantie van dat leven in zich op.
Streef er naar te begrijpen dat het einde het begin is.
Zo wordt Oneindigheid bereikt.
~ * ~
---------------------------------------------------------------------
Scheppingskracht
Oneindigheid I - 102/ 103 ~Agni Yoga
Wanneer de mens bewust zal erkennen dat elk van zijn organen
en elk van zijn centra een scheppende kracht is, dan zal het mogelijk zijn de
betekenis van ieder centrum te manifesteren.
Ik zie dat het centrum van de longen gloeit.
Dit is een van de meest gevoelige centra.
Het vuur vermengt zich met de meest subtiele energieën en
begint nieuwe manifestaties te creëren.
De hoedanigheid van de vlam van dit vuur verzekert de
ontvangst van zuiver Vuur uit de Ruimte.
De werking van de geruisloze vuren verenigt het vuur van de
longen met het Vuur van de Ruimte.
Het begrip van scheppingskracht verschilt bij de Arhats van
dat van de mensen.
Ik beschouw de creativiteit van de geest als van fundamenteel
belang.
Het doen ontbranden van het centrum van de longen heeft de
yogi's alle vermogens verschaft, met inbegrip van die voor de hogere
manifestaties.
Dit centrum begiftigt iemand met de beheersing over water en
lucht.
Yogi's hebben aangetoond te kunnen vliegen en over water te
lopen en het soortelijk gewicht is iets betrekkelijks geworden.
Het centrum van de longen ligt aan de basis van al die
zogenaamde wonderen.
Alle pijnen van martelaren verdwenen door de controle van dit
centrum en in extase, functioneerde alleen de Kelk.
Dit centrum kan de vuuromzetter worden genoemd.
De zuivere Yogaleer weet, dat de werkzaamheid van het centrum
van de longen alles naar wens kan omzetten.
Natuurlijk maken de hedendaagse yogi's gebruik van pranayama
als een methode om dit centrum te doen ontbranden.
Een hogere yogi heeft pranayama niet nodig.
Voor hem bestaat er een rechtstreekse verbinding met het Vuur
van de Ruimte.
Voor al dergelijke manifestaties als het lopen op water en
het zich verheffen is pranayama nodig, maar er zijn verhevener zendingen.
~ * ~
Met mevrouw Blavatsky in Rome en
de Sabijnse bergen
Een historische reconstructie 1
Deel III B
J. de Kler
1848 – Het
is overduidelijk dat, ofschoon de huwelijksceremonie werd voltrokken op de
vastgestelde datum, het huwelijk slechts in naam bestond, gezien het feit dat
Helena verdween uit het huis van haar echtgenoot, binnen drie maanden na de
formele gebeurtenis, en dit reeds eerder zou hebben gedaan, indien zij daarin
niet zou zijn verhinderd door de gewapende wachtpost die nabij haar was
geplaatst door een woedende echtgenoot.
(Barborka:
H.P. Blavatsky, Tibet and Tulku. pag.13, al.¹.)
Tien jaar
later:
1858 – HPB
keerde uit Azië terug naar Europa in het voorgaande jaar en reisde daarna via
Frankrijk en Duitsland terug naar Rusland, waar ze in Pskov aankwam op
Kerstavond, tot grote verrassing en grote vreugde van haar zuster Vera. (Idem,
pag. 26)
Een
terugblik door de spiegel (2)
Het
rebellennest in de bergen
Het was gelegen op een smalle, naar drie zijden omlaag
vallende bergrug. Hier en daar lag al wat poedersneeuw, onder een loodgrijze
ochtendlucht. Af en toe kraakte het draaistel, als de paarden een scherpe bocht
moesten maken om een bruggetje te nemen.
Aan de voet van de rotspiek bruiste een wildschuimende
bergstroom, die tussen vervaarlijke rotsblokken onweerstaanbaar zich een weg
baande.
Op dat moment had Helena daar echter weinig oog voor, want ze
was uitgeput door bloedverlies. Door heel voorzichtig tasten met haar
rechterhand had zij inmiddels wel ontdekt dat in haar linker bovenarm een los
stuk bot scheen te zitten. Blijkbaar was die arm op twee plaatsen gebroken.
Telkens als het losse stuk tegen de overige beenderen knerpte, zag ze
sterretjes en moest ze op haar lip bijten. Merkwaardigerwijs sliep ze toch weer
in. Ze werd pas goed wakker, toen ze merkte dat er iets met haar gebeurde. Ze
besefte dat ze ergens in een vrij ruime kamer was, waar ze zou worden
verbonden. Eerst moest blijkbaar een kogel eruit, die in haar rechter schouder
scheen te zijn blijven steken.
Toen het projectiel er met een tangetje was uitgepeurd en ze
het op een schoteltje zag vallen, kwam weer iets van de waaghalzige Helena
boven. Ze moest nu nog even glimlachen om de verbazing van de man met de tang,
toen ze de kogel deskundig determineerde als revolverkogel van het type
Adams-Colt. Ze was niet voor niets door het Wilde Westen van Amerika gereisd!
Van haar militaire Russische vrienden wist zij dat tijdens de Krimoorlog alle
Engelse officieren zo’n Colt-revolver aan hun gordel hadden hangen.
Toen zij de volgende dag wakker werd, want zij had nu toch
echt geslapen na die afmattende dag, was de zon al lang voorbij zijn
hoogtepunt. Wat haar gewekt had, was het geluid van een hamer, die na een
aantal doffe klappen op het te smeden staal met een helder geluid opsprong van
het aambeeld. Blijkbaar was ze ingekwartierd bij een dorpssmid. Het nauwe
slaapkamertje, met een klein raam dicht tegen de zoldering, ontving licht van
een binnenplaats. De vrouw van de smid kwam al spoedig kijken hoe zij het
maakte. Ze bracht een kom met een dampende, dikke ministronesoep mee. Helena
miste haar zijtas met de schaarse toiletbenodigdheden en haar wikkelrok. Daarom
kwam de vrouw even later terug met een eenvoudige rok zoals de dorpsvrouwen
daar droegen. Ook hielp ze Helena met het aankleden, want met één arm gespalkt
en de ander met een verband om de schouder, ging dat erg moeilijk. Toen ze wat
beter werd en vrij van wondkoorts bleek te zijn, ging ze zo spoedig mogelijk
naar buiten om de omgeving te verkennen.
De
mooie Sabijnse
In de albergo op het marktpleintje werd zij al gauw een bekende
verschijning, als ze haar lievelingsgerecht, een ‘pasta al forno’, bestelde.
Wel moest iemand haar bij het eten helpen om de korst voor haar dóór te
snijden. Maar dat deed men graag voor haar, met echt Italiaanse voorkomendheid
was men haar steeds behulpzaam. Op die manier kwam zij zo in contact met een
jonge Sabijnse, die daar, altijd keurig gekleed, soms een boodschap kwam doen.
Haar naam was Lucia. Ze was stellig niet ouder dan achttien jaar, schatte
Helena, die direct sympathie voor haar voelde.
Ieder die haar zag, moest wel begrip krijgen voor de oude
Romeinen die bij gebrek aan een knappe echtgenote, af en toe in de bergen van
Sabinië op strooptocht gingen. …
Inderdaad bewoog Lucia zich zo gracieus, dat niemand verbaasd
zou zijn geweest als men verteld zou hebben dat zij afkomstig was van een
balletgezelschap. Tegenover Helena was zij zeer hartelijk. Enige dagen later,
toen Helena weer bij het haardvuur bleef zitten na het avondeten, kreeg zij
plotseling het gevoel dat iemand haar aandachtig gadesloeg. Instinctmatig keek
zij opzij, naar de donkere hoek waar ze iemand vermoedde. Daar stond inderdaad
een donkere gedaante. Eén ogenblik had zij het gevoel dat haar hart stilstond.
Opgesloten
in de slaapkamer
Stond daar niet Nikifor, de echtgenoot die zij verlaten had,
die onbuigzame voormalige Inspecteur van de Russische Politie, die haar onder
het huwelijksjuk had proberen te brengen? In onwaarschijnlijk korte tijd was
hij, dankzij welke middelen wist eigenlijk niemand, tot “Vice-Gouverneur van
Erivan in Georgi” opgeklommen, een zeer moeilijk en opstandig gebied, gelegen
even ten Zuiden van de Kaukasus (tegenwoordig heet het Armenië). Daarbij had
hij partij getrokken van de steun waarop hij kon rekenen, niet alleen van de
Kozakken, maar ook van de gevreesde Koerden.
Het huwelijk was, zoals zo dikwijls in die tijd, gearrangeerd
door de beide families Von Hahn (haar vader) en de familie Blavatsky (eigenlijk
Blavatko), oorspronkelijk afstammende van Oekraïense Kozakken. Welk voordeel
haar vader voor zich bedongen had met dit huwelijk wist Helena toen niet en het
kon haar ook geen snars schelen. In ieder geval zat hij nu prinsheerlijk in St.
Petersburg, met een nieuwe echtgenote, barones Von Lange. Net 17 jaar² oud, had
zij er nu drie maanden opzitten, die maar één ding bij haar hadden duidelijk
gemaakt: van Nikifors manier om de liefde te bedrijven had ze méér dan genoeg.
Ze kreeg gewoon wat van dat enge rossige krulhaar rond zijn mond. Hoe had ze
hem toch ooit haar ‘ja’-woord kunnen geven? Ze was gewoon om de tuin geleid
door zijn mooie praatjes, door zijn verhalen dat hij zo geïnteresseerd was in
occulte dingen. Nou, daar had ze dan de afgelopen drie maanden niets meer van
kunnen merken.
Geheime
organisaties
Misschien was hij inderdaad geïnteresseerd in geheime
organisaties, maar dan alleen om ze op te sporen, verboden te verklaren en de
leden te verbannen naar Siberië. Nee, ze kende hem nu ineens van een geheel
andere kant. Haar besluit stond vast: ze wilde en ze zou ontsnappen! Eerdere
pogingen hadden reeds gefaald, tot op die stormachtige avond. Nikifor werd die
avond laat nog weggeroepen, omdat in een naburige stad een oproer was
uitgebroken, dat met alle middelen in de kiem moest worden gesmoord.
Onmiddellijk nadat ze Nikifor met zijn lijfwacht had horen
wegrijden, probeerde Helena koortsachtig het slot van de slaapkamer te
forceren, maar moest na enige tijd haar pogingen opgeven.
Ze had daarvoor niet de goede instrumenten. Door het dolle
heen wierp ze zich op de dikke koorden waarmee de zware gordijnen konden worden
dichtgetrokken. Daar had ze direct meer succes mee. Met het aan elkaar knopen
van die koorden en met één vast gemaakt aan een stoel, was ze gauw klaar.
Met een paar kussens en een tweede stoel verbrijzelde ze een
ruit. Ze luisterde. De naar beneden vallende glasscherven waren in de zachte
donkere Russische aarde van een bloemperk gevallen. Niemand zou het gehoord
hebben boven het lawaai van de wind uit. Voorzichtig ruimde ze nog wat
uitstekend glas uit de weg en kroop door het raam. Niemand was te zien.
Ze gleed omlaag als een volleerd circusartieste. Beneden
rende ze naar de stal en koos het snelste paard waar ze al eens op gereden had.
Ze gunde zich geen tijd om te zadelen, maar vertrouwde op haar
kozakkenopleiding om het ook zo wel tot huis uit te houden. Zo verdween ze in
de donkere bossen om Nikifors landgoed heen. Thuis – bij haar grootouders –
zorgde Helena wel voor de nodige opschudding. Men zou onmiddellijk haar vader
waarschuwen, kreeg ze te horen, intussen moest ze maar rustig afwachten.
Afwachten? Mooi niet!, dacht ze. Hielden ze haar voor zo onnozel?
Haar vader zat 4000 km naar het noorden bij zijn nieuwe
geliefde. Voordat hij zich van haar had losgescheurd en de lang weg naar de
Kaukasus had ingeslagen, zou Nikifor haar immers allang hebben teruggehaald!
Het idee alleen!
Op haar kamer had Helena toen snel nagedacht.
Zij wist niet veel van Russische wetten, maar één wet
herinnerde zij zich heel duidelijk: als er tien jaar lang geen contact geweest
was tussen de echtelieden, dan werd het huwelijk als definitief ontbonden
beschouwd. Ze nam een kloek besluit over tien jaar zou ze pas 27 jaar zijn, met
alle kansen nog.
Doen dus! Die tien jaar hield ze wel uit! Had ze immers
meteen een prachtig excuus om te blijven reizen en overal occulte dingen te
onderzoeken!
Haar vader? In haar ogen was de reputatie van haar vader nu
gedaald tot onder het nulpunt. Vroeger ging hij nog wel met haar op reis, maar
sinds dat mens Von Lange op het toneel was verschenen had hij zijn dochter
blijkbaar niet meer nodig. Helena voelde zich verwaarloosd. In de steek gelaten
door iemand naar wie ze altijd had opgekeken. Maar ze zou hem een lesje leren!
Hij wist nog niet half waartoe zijn dochter in staat was. Maar hij zou het
merken!
Helena pakte haar reistas, snelde naar de studeerkamer van
haar vader en griste inderhaast alle papieren enz. bij elkaar die ze dacht
nodig te hebben voor een zeer langdurig verblijf in het buitenland.
Ze deed de lange mantel met de capuchon aan, waarmee zij zich
praktisch onherkenbaar kon maken en wachtte daarna tot iedereen sliep.
Daarna sloop ze geluidloos de grote statietrap in de hal af
en, via de keukeningang daaronder, verdween ze door de bedienden-uitgang naar
buiten… ³
Dit alles ging in een herinneringsflits door Helena heen,
terwijl ze ingespannen naar de duistere figuur staarde. Was het Nikifor wel? Of
had ze toch nog een beetje wondkoorts en hallucineerde zij? Maar die tien jaar
waren allang om. Wat kon hij haar nog maken?
Net op dat ogenblik bewoog de onbekende en het licht viel
iets duidelijk op hem. Hij was het toch niet? Met een rustige stap kwam de
gestalte die haar een koude rilling had bezorgd nu naderbij. Nee, het was
Nikifor – gelukkig! – niet.
Wel was het iemand van hetzelfde type en leeftijd, ongeveer
veertig jaar, maar veel meer doen denkende aan een Condottière dan aan een
Kozak. Voor haar staande, stelde hij zich voor als de echtgenoot van Lucia en
vroeg of hij bij haar mocht plaatsnemen. Voorzichtig om zich heen kijkend,
leunde hij iets naar haar over en vertelde met gedempte stem dat hij een brief
had ontvangen van de broederschap. Uit Albanië. Hij vroeg of zij de
gastvrijheid van zijn huis zou willen accepteren, dat zou zowel hemzelf als
Lucia een groot genoegen doen.
Passend
onderkomen
Voorts stond hij op het punt voor zaken af te reizen naar
Florence, gebruik makende van de spoorlijn die langs de Adriatische kust was
aangelegd. In Florence zou hij er dan voor zorgen dat Helena een passend
onderkomen vond. Zodra dat gereed was en Helena zich goed genoeg voelde om weer
te reizen, zou hij een bericht sturen. Uiteraard nam Helena de uitnodiging met
beide handen aan.
Nog diezelfde avond haalde zij haar minieme bagage en
verruilde haar kille slaapkamertje bij de smid voor de riante logeerkamer,
naast de slaapkamer van Lucia en haar man. Lucia wachtte haar al op, één en al
glimlach en Italiaanse charme. Met voldoening keek Helena rond in de eenvoudige
en toch intieme logeerkamer, die stemmig verlicht was door een staande
schemerlamp van Umbriaans smeedwerk. Hier zou ze het best een tijdje kunnen
uithouden! Onwillekeurig ging haar gedachten een vijftien-tal jaren terug. Ze
was toen in een vrijwel overeenkomstige positie: ook toen was er iets mislukt,
n.l. het binnendringen van Tibet. Ook toen mocht zij logeren bij een ambtenaar,
een officier eigenlijk en ook toen liep het naar het einde van het jaar.
Nadat de echtgenoot van Lucia naar Florence was afgereisd,
konden de dames het samen uitstekend vinden. Voor Helena was het net een
logeerpartij.
Ze knapte dan ook zienderogen op. Op een dag bracht Lucia een
krant mee, met berichten over de nasleep van de veldslag die zo ongelukkig was
uitgepakt. Wat was er gebeurd? Niets meer of minder dan dat de Italiaanse
bevolking zich uiteindelijk toch van harte achter Garibaldi ging scharen! De
oorzaak? Tactloosheid van de Franse diplomatieke dienst. Die verhinderde niet
dat de Franse generaal in Italië een jubelend telegram stuurde aan Napoleon III
over ‘de wonderbaar-goede uitwerking van het nieuwe wapen’ en ook niet, wat nog
belangrijker was, dat dit telegram gepubliceerd werd. In Italië besefte men
plotseling, dat de honderden doden gewoon Italiaanse proefkonijnen geweest
waren.
Dit schoot de bevolking toch wel in het verkeerde keelgat.
Toen de Franse kranten daarna vermeldden dat Garibaldi in de Franse Senaat
gewoon was uitgelachten, was de maat vol: plotseling hadden de Fransen het in
Italië verbruid en niet weinig ook. ‘Toch wat bereikt!’ merkte Helena met
voldoening op. ‘De paus kan verdere Franse steun wel vergeten! Al die doden,
gewonden en gevangenen hebben hun offer tenslotte niet tevergeefs gebracht!’
Een
afscheid van het décolleté
Zo kwam dan het ogenblik naderbij dat zowel spalk als verband
mocht worden verwijderd. Lucia hielp met zachte hand om eerst de spalkhouten en
daarna de bijna eindeloze verbandwindsels los te maken. Helena zat voor een
grote, instelbare toiletspiegel en Lucia stond achter haar, met over de
linkerarm één van de nieuwe japonnen die ze had laten komen en die Helena nu
zou gaan passen.
Helena, ongeduldig als altijd, deed de laatste verbandwikkels
met versneld tempo verdwijnen. Toen zij eindelijk haar schouders ontbloot had
en haar spiegelbeeld bekeek, voelde ze hoe een schok door haar heenging. Ze
hoorde hoe Lucia de adem ineens inzoog. Ze wist eigenlijk niet waar ze het
meest naar moest staren: naar de rechterschouder, waar een lelijke wond was met
duidelijke kuil in het bijeen gegroeide vlees, of naar haar linker bovenarm,
die onmiskenbaar op twee plaatsen een knik vertoonde.
Ze besefte dat vanaf die tijd zelfs een bescheiden décolleté
absoluut was uitgesloten. Zo was zij de rest van haar leven veroordeeld tot een
soort robuuste mannenkledij, of tot een damesdracht met veel sluiers over de
schouders.
Er werd hard op de deur geklopt. Uit haar dromerij gerust,
besefte Helena ineens dat zij nu in Rome van 1885 was. ‘Ja?’ riep ze. Ze hoorde
de enigszins geëxalteerde stem van Mary Flynn zeggen: ‘Het is prachtig weer!
Gaan we vandaag die wandeling naar de Pinció maken?’ ‘Ja, waarom niet? Laten we
het maar doen. Ik kom zo!’ antwoordde mevr. Blavatsky. Ze schoof de wrange
herinnering van zich af en liet ook nu weer eens de peignoir van haar schouders
glijden, om vast te stellen dat er op dit punt in al die jaren niets aan haar
uiterlijk verbeterd was. Enfin… ze was er nu wel aan gewend geraakt. Ze bracht
haar toilet ten einde en ging naar beneden om te ontbijten.
(wordt vervolg)
Noten
1.
Eigenlijk een geromantiseerde historische reconstructie. Zie Jesphine Ransom: A Short History
of the Theosophical Society (T.P.H madras) benevens noot I in het vorige
artikel.
2. Volgens
sommige biografen was Helena geen 17 jaar, maar reeds 18 toen zij in het
huwelijk trad.
3. Naschrift voor kaballisten en numerologen:
HPB’s verblijf bij Nikifor Blavatsky in Erivan lag op ca 40 km van de zuidelijk
ervan gelegen berg ARARAT. Ondanks de zeer slechte verhouding tussen Nikifor en
Helena werden er toch ritten te paard gemaakt naar deze berg en zelfs er om
heen. Over deze berg, die eigenlijk net over de grens in Turkije ligt, vertelt
Prof. F. weinreb ons, in zijn boek De Bijbel als Schepping op pag 291, dat, in
de subtiele wereld van de imaginatie, aldaar de Ark van Noch aan de grond liep
op 17 sept. Het is zeker curieus om vast te stellen dat de ontvluchting van
Helena ook omstreeks die datum moet hebben plaats gevonden. Deze ontvluchting
was voor haar het begin van een nieuw leven, net als de landing van de Ark de
wereldbevolking de kans gaf opnieuw te beginnen, dank zij de openbaring die in
de Ark was neergelegd. ARARAT is samengesteld uit de woorden ARAR = AFGRIJZEN =
401 en AT = fluistering = 10. Totaal is de letterwaarde van ARARAT = 411. 411
betekent echter ook Verlatenheid. Volgens de numerologische methode levert
ARARAT = 1+9+1+9+1+2 = 23 = 5. Voor het getal 5 geeft Kathleen Roquemore in
haar boek Numerologie op pag 71 de volgende karakterisering (bekort): Geboren
reiziger. Het zou goed zijn om te
trouwen, maar verzeker u er eerst van dat uw partner begrip heeft voor
uw behoefte aan vrijheid en activiteit’ enz.
N.B. Let er
wel op dat ARAR in het Hebreeuws-Chaldees gespeld wordt als ARR, daarom is de
letterwaarde dus niet 402 maar 401.
(Dr. Georg. Benedict Winer: Lexicon
Manuale Hebraicum et Chaldaicum, Lipsiae 1828, pag 95: ‘Exsecratus est’;*)
Benjamin Davidson: The Analitical Hebrew and Chaldee Lexicon 1970.
Pag 48; David Godwin: Godwin’s
Cabalistic Encyclopedia, 1979. Pag 27 en 31.);
Hebrew-English Lexicon van Samuel Bagster & Sons Ltd, London, (handig en
beknopt boekje!) pag 26 kolom 2: (o.a.): ‘ontkenning’ (denounce).
Zie verder
Geheime Leer, II pag 130 (Couvreur) en ISIS Ontsluierd, II, pag 508.
*)
‘Exsecratio’ kan betekenen: ‘een betuiging die met een verwensing gepaard
gaat’, zie I.J.G. Schelleri: Lexicon Latino Belgicum, 1799, deel I pag 448,
kolom 2.
4. Naschrift
voor astrologen:
Maken wij
een horoscoop van de berg ARARAT volgens de methode Sephariël (het geodetisch
equivalentie-principe), dan vinden we een Ascendant van 21,3 gr. Leo (=
Tegenspoed) en een MC (Midhemel) van 14,16 gr. Taurus (= Mysterie). In het
zenith, dus loodrecht boven de berg, staat de ster ALGOL. Volgens Vivian Robson
(The Fixed Stars and Constellations in Astrology, pag 123, sub 3) heeft ALGOL
de allerslechtste invloed van alle bekende sterren. ALGOL stelt het hoofd van de
MEDUSA voor. In China staat deze ster bekend als TSEIH SHE, wat betekent
‘stapel lijken’. De ster zou niet alleen tegenspoed, maar ook geweld en
oorlogen veroorzaken. Neemt men een kaart van Oost Europa, en trekt men met een
passer een cirkel met een straal van duizend km rondom de berg ARARAT, ( 39
graden 53’N.Breedte en 44 graden 15’ Ooster Lengte) dan vallen hierbinnen:
Oost-Turkije (Koerdische Opstand), Tsetsjenië (opstand), Irak en West-Iran
(recente oorlog, benevens de Golfoorlog om Irak), Libanon (verscheurd door
oorlogen), Noord Israël (constante schermutselingen), Syrië.
------------------------------------------------------
To Bring “to light the hidden things of darkness”.
Het eerste wat
nodig is voor zelfkennis, is zich diep bewust te worden van onze onwetendheid;
met elke vezel van ons hart te voelen dat we onszelf continu misleiden.
Het tweede is de
nog diepere overtuiging dat zo’n kennis – zo’n intuïtieve en zekere kennis –
door inspanning kan worden verkregen.
Het derde en
belangrijkste is het vaste voornemen die kennis te verwerven en onder ogen te
zien. Dit soort zelfkennis kan niet door wat men gewoonlijk zelfonderzoek
noemt, worden bereikt. Ze wordt niet bereikt door redeneren of door een of
andere hersenactiviteit, want ze betekent dat men zich bewust wordt van de
goddelijke natuur van de mens. Het verkrijgen van deze kennis is een grotere
prestatie dan het beheersen van de elementen of het kennen van de toekomst.
‘Self-knowledge’ Lucifer magazine,
oktober 1887, blz. 89; CW 8:108
uit: H.P. Blavatsky: Geselecteerde artikelen
-----------------------------------------------------------------------------
(einde Voorjaars editie)
***
