Digitale Editie Herfst 2018

Bij de voorplaat: “Wonderen gebeuren van nature als uitingen van liefde.

Het echte wonder is de liefde die ze inspireert.

In die zin is alles wat uit liefde voortkomt een wonder.”

💜  uit: Een cursus in Wonderen

------------------------------------------------------------------------------------------

Inhoud:

-  Herfst                                                                                                        

-  Natuurgeesten - Omraam                                         

-  ROZEN - Omraam 

-  Het Paradijs is geen plaats... - Buddha

-  LICHT - Agni Yoga   
-  Mededogen is geen attribuut - H.P. Blavatsky

-  Met welk wapen wil jij winnen?                 

-  De gezamenlijke reis - Omraam

-  Als denken zijn dichtheid verliest- Eckhart Tolle

-  Gedicht - Hazrat Inayat Khan 

-  Rumi

-  Hoe krijg je een rijk en vervuld leven - Omraam 

-  Quotes by Kahlil Gibran

-  Pythagoras - "Alles is een Nummer", 

-  Slaap ~ gemeenschap met de Hogere Sferen- Agni Yoga 

-  Een nuttige oefening... Agni Yoga

-  Meerdere dimensies van Innerlijke Leven- Omraam 

-  Met mevrouw Blavatsky op de Pincio van  Rome -Deel  5 – Aflevering 6 

***

HERFST

De Herfst-equinox van dit jaar valt op zondag 23 september en om 03.45 uur bereikt het middelpunt van de zonneschijf de lengte van 180 graden op de ecliptica en trekt van noord naar zuid over de hemelequator.

De zon staat nu dus recht boven de evenaar...ofwel 'de herfst is begonnen op het noordelijke halfrond van de aarde en luidt officieel op astronomisch gebied ook de herfst aan'.

(ook volgend jaar 2019 zal de herfst op 23e sept. beginnen)

De dagen worden weer korter en we richten ons al weer op de Winterzonnewende in december.

We wensen onze lezers veel leesplezier!

***

Natuurgeesten

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Natuurgeesten zijn blij dat ze een doel hebben gekregen, speciaal werk te doen, want de meesten van hen hebben geen idee van werken voor een ideaal.

Hun enige zorg is om hun vaste taken te volbrengen, aangespoord door het ontzag voor een superieure macht; dit is de reden waarom zoveel mensen ze gebruiken voor elke vorm van verwerpelijk werk.

Omdat ze geen moreel gevoel hebben, kunnen ze zowel voor het goede als voor het kwade worden gebruikt, dus het is aan ons om ze aan het werk te zetten voor de zaak van het goede.

Waarom zijn mensen zo karig dat ze zelfs geen goed woord voor de mensheid kunnen uitspreken?

Hun karigheid is te wijten aan onwetendheid.

Als ze verlicht waren, zouden ze weten dat elk goed woord, elke goede wens of verlangen vroeg of laat realiteit moet worden.

Voortaan, wanneer je je midden in de natuur bevindt, denk eraan om te praten met al die wezens die de grotten en bomen bewonen, de beken en meren en zelfs de sterren, en vraag ze om deel te nemen aan de opbouw van het Koninkrijk van God op aarde.

Als je dit doet, zal de hemel je herkennen als een ambachtsman van het nieuwe leven, een bron van zoet water, een echte zoon en dochter van God.

De hemelen en de aarde, de oceanen en alle elementen hebben een plechtige eed gezworen aan de Almachtige om allen te helpen die werken aan het scheppen van schoonheid, harmonie en pracht.

Mensen moeten hun banden met het universele leven herontdekken om in staat te zijn in harmonie met dat leven te werken en hun taal te begrijpen in het lied van bomen, bloemen en water.

~ ☼ ~

ROZEN

Omraam Mikhaël Aïvanhov

U plant rozen, u schenkt rozen, u krijgt rozen…

Maar weet u dat een roos of slechts één van haar bloembladen een middel is om in de wereld van Venus te komen, die in de Levensboom deel uit maakt van de sephira Netsach*?

Elk bloemblad van de roos is doordrongen van de kwintessens van Venus en kan u in contact brengen met een hele wereld van licht en schoonheid.

Door ernaar te kijken en ervan te houden, brengt u uw magnetisme erop over en het geeft u op zijn beurt ook iets terug: het verbindt u met de bewoners van Venus die verder geëvolueerd zijn dan die van de aarde.

Als u behoefte hebt aan liefde, tederheid, kleuren en geuren, kunt u deze aantrekken dankzij één enkel bloemblad.

Dit rozenblad is Venus niet en u moet er niet bij blijven stilstaan; overweeg dat het u in verbinding brengt met hogere wezens, en juist zij zullen u alles geven via dit blad.

* Levensboom in de Kabbala: planeet Venus van saphira Netsach

~ ☼ ~

Het Paradijs is geen plaats

Maar een status van bewustzijn

-----------------------------------------------------------------------

LICHT

Agni Yoga –vers 2

De mensen beseffen de betekenis van God en Bodhisattva niet.

Alsof zij blind zijn, vragen ze: 'Wat is het licht?'

Maar de mensen ontbreekt het zelfs aan woorden om haar eigenschappen te omschrijven, hoewel ze dagelijks licht waarnemen.

Voor het ongewone zijn de mensen zo op hun hoede, dat zij de grenzen van licht en duisternis verward hebben.

Het is het eenvoudigst voor hen om zich een voorstelling van God's paleis te maken, als staande op de grootste ster.

Anders zou hun God zonder woon of verblijfplaats blijven.

Hun klaarblijkelijk gebrek aan de juiste maatstaf zet hen aan om dat wat bestaat te vernederen.

***

Mededogen is geen attribuut. Het is de WET der WETTEN-

eeuwige harmonie..”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Met welk wapen zal jij winnen?

Er is geen gevaarlijker wapen dan Liefde.

Het smelt alles weg,

Er is geen weerstand waar het langs gaat,

niemand kan zich ertegen verzetten.

Als je elk probleem wil overwinnen in de wereld

zonder liefde zul je rollen en je terugtrekken.

De macht van de mens ligt in zijn liefde.

---------------------------------------------------------------------------

De gezamenlijke reis

Omraam Mikhael Aivanhov

Stel dat je reist op een passagiersschip: het heeft zijn koers, doet bepaalde havens aan, er is geen enkele mogelijkheid dat het van koers verandert.

En eenmaal op zee kun je er niet meer af, anders val je in het water.

Maar op dit schip kun je lezen, met je buren praten, eten, drinken, dansen, slapen in je hut of aan dek gaan om naar de zee te kijken, enzovoort, mogelijkheden in overvloed.

Dit beeld van het passagiersschip is dat van de lotsbestemming van de mensheid.

We zijn allemaal op een schip, waarvan de koers is bepaald door de hemelse machten en niemand heeft de mogelijkheid die te veranderen.

We kunnen er doen wat we willen: in vrede leven of vechten, ons vervolmaken of aan lager wal geraken.

De koers hangt echter niet van ons af, de gebeurtenissen die de mensheid, het Zonnestelsel en zelfs de hele kosmos moeten ondergaan, zijn voor de eeuwigheid vastgesteld, daaraan kunnen we niets veranderen.

~ ☼ ~

Als het denken zijn dichtheid verliest,

wordt je doorschijnend, als de bloem.

Geest - het vormloze -

schijnt door jou in deze wereld.

- Eckhart Tolle

-----------------------------------------------------------------------

GEDICHT

Rijdend op het paard van hoop,

de moed in de hand houdend, bekleed met het harnas van geduld,

en de helm van het uithoudingsvermogen op mijn hoofd,

begon ik aan mijn reis naar het land van liefde.

Een lans van streng geloof in mijn hand,

en het zwaard van stevige overtuiging kromp ineen,

met de knapzak van oprechtheid

en het schild van ernst, ging

ik verder op het pad van liefde.

Mijn oren sloten zich af voor het verontrustende geluid van de wereld,

Mijn ogen leiden me af van alles dat me op de weg riep,

mijn hart klopte op het ritme van mijn immer stijgende streven,

en mijn brandende ziel leidde me op het pad,

ik maakte mijn weg door de ruimte.

Ik ging door de dichte bossen van eeuwigdurend verlangen,

ik stak de stromende rivieren van verlangen over.

Ik ging door de woestijnen van stil lijden,

ik beklom de steile heuvels van voortdurende strijd.

Ik voelde me altijd in de lucht en vroeg:

'Ben je daar, liefje?'

En een stem klonk in mijn oren, zeggende:

"Nee, ik ben nog meer."

door Hazrat Inayat Khan

~  *  ~

Rumi ~

--------------------------------------------------------------------------

Hoe krijg je een rijk en vervuld leven

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Je weet nog niet hoe rijk en vervuld je leven kan worden.

Maar op één voorwaarde: dat je leert om je open te stellen, om te geven, om je broederlijker en edelmoediger te gedragen.

Waarom wacht je altijd tot de anderen de eerste stap zetten, tot ze je groeten of naar je glimlachen?

Wel, wacht niet langer!

Voortaan is het aan jou om steeds meer licht en liefde te verspreiden, om de atmosfeer om je heen te doen geuren dankzij je uitstraling.

Zelfs de straatstenen zullen beginnen te trillen als je voorbijkomt en allen die je naderen zullen voelen hoe een ongekende vibratie op hen wordt overgebracht.

De mens is in staat om de materie te bezielen en te vergeestelijken en niet alleen de materie van zijn eigen cellen, maar de hele natuur om zich heen, zelfs stenen.

En hij zal daarin slagen op de dag dat hij geleerd heeft deeltjes van licht en liefde uit zijn hart en ziel te bevrijden.

~ ☼ ~

Quotes by Kahlil Gibran

"If I could take your troubles

I would toss them into the sea,

But all these things I'm finding

Are impossible for me.

I cannot build a mountain

Or catch a rainbow fair,

But let me be what I know best,

A friend that is always there."

---------------------------------------

"Als ik je problemen zou kunnen pakken

Ik zou ze in zee gooien,

Maar al deze dingen die ik vind

Zijn onmogelijk voor mij.

Ik kan geen berg bouwen

Of een regenboog vangen,

Maar laat me zijn wat ik het beste weet,

Een vriend die er altijd is. "

~~ * ~~

Pythagoras - "Alles is een Nummer",

Pythagoras - "Alles is een Nummer", zei hij. 

En "de sterren en planeten en hemelen zingen een muziek 

die we nog niet kunnen horen ...”

☼

Slaap ~ zorgt voor gemeenschap met de Hogere Sferen.

Agni Yoga- Vurige Wereld 2 ; nr 396:

Slaap bewijst, dat mensen zonder zulke gemeenschap niet kunnen bestaan.

De uitleg dat slaap dient om het lichaam uit te laten rusten is wel heel primitief.

Zonder slaap kunnen mensen gewoonlijk maar een korte tijd voort voordat hun denken tot een heel ziekelijke toestand vervalt; hallucinaties, apathie en andere tekenen van een onnatuurlijk bestaan doen zich voor.

Het organisme streeft naar de leven gevende wisseling en kan de voor hem bestemde weg niet vinden.

Zoals Wij reeds zeiden kan slaap kort zijn op de hoogten waar de stromingen van gemeenschap bijzonder voedend kunnen zijn.

De mensen herinneren zich soms ontmoetingen in de Hogere of in de lagere Sferen.

Het grofstoffelijke lichaam kan zulke essentiële gevoelens van verbondenheid verhinderen, maar slaap als zodanig is een geschenk van het eeuwige leven.

En zulk een meditatie is nuttig op het pad naar de Vurige Wereld.

Agni Yoga - Vurige Wereld III  - nr. 516

U kunt een heel nuttige oefening toevoegen — stil zijn en uw gedachten naar het Allerhoogste richten.

Een wonderlijke warmte stroomt door u heen.

Inderdaad, niet het vuur van verbranding is nodig maar de hogere, scheppende Warmte.

De verstandige tuinman steekt een geliefde bloesem niet in brand.

~☼~

Meerdere dimensies van Innerlijke Leven

Omraam Mikhaël Aïvanhov

Ieder van jullie draagt in zich hele generaties van mensen, waarvan hij de afstammeling is.

Wanneer je erin slaagt om je zwakheden te overwinnen, neem je bijgevolg deze familie die jou bewoont mee op de weg van het licht en de bevrijding.

Maar je doet niet alleen goed voor heel je voorgeslacht, je helpt ook je nageslacht, want je draagt de innerlijke rijkdommen die je verworven hebt ook aan hen over.

Ziedaar nog een dimensie van het innerlijke leven, die goed is om te weten.

Werken aan zichzelf is dus des te belangrijker omdat men door dit te doen hele generaties verbetert, want men schenkt aan hen de vruchten van z’n inspanningen.

Niemand leeft en handelt alleen voor zichzelf. 

Iedereen leeft en handelt voor een groot aantal schepselen tegenover wie hij een grote verantwoordelijkheid draagt.

***

Met mevrouw Blavatsky op de Pincio van  Rome

Deel  5 – Aflevering 6

J. de Kler

Vrees niet, onsterfelijke mens! Sla geen acht op kwaadaardig geroddel van de Janus met de twee aangezichten die publieke opinie heet. Blijf hecht tesamen verbonden en tracht u te verplaatsen in dezelfde omgeving waar het Lot, geleid door Wijsheid van de Broederschap, Helena bracht.

Meester Serapis (Brief 10)

De verjongingskuur van Catherina de Medici

Het was heel gezellig geweest daar bovenaan de Spaanse Trappen. Mary Flynn, die door Helena voor de tweede maal getrakteerd was op een mierzoet Tiramisu/taartje, (vanzelfsprekend had Helena telkens niet verzuimd om er zelf ook een te nemen) had zich al weer aardig hersteld van de doorstane emoties, na haar confrontatie met de ruige bandiet, die helemaal geen ruige bandiet bleek te zijn. Hoewel het zitje voor de Maria dei Monti, vlak bij de naald, werkelijk uniek was, besloten ze toch verder te gaan. De zon kwam ondertussen al vanachter de Oostelijke muur van het kerkgebouw vandaan, zodat het gauw loeiwarm zou worden daar. Ze konden nu beter de lommerrijke laantjes opzoeken. ´Zullen we dan maar?’ stelde Helena voor, nadat Babaji afgerekend had. Mary wilde inderdaad niets liever dan verder wandelen. Ze babbelde alweer opgewekt over alles wat de aandacht trok. Met de parasolletjes op wandelde men linksaf, het pad op dat naar de Pincio voerde. Hier waren nog wat brokkelige resten van tot ruïnes vervallen landhuizen van rijke Romeinen, overwoekerd door bloemen en klimplanten.

‘Eigenlijk zouden we ’s avonds eens hierheen moeten gaan’, opperde Mary. ‘Dan branden hier lampions en wordt er onder de bomen af en toe muziek gemaakt, hebben ze mij verteld’. ‘Dat lijkt me toch niet zo’n goed idee’, reageerde Helena. Veel te onveilig! Je weet maar nooit wat voor raar volk hier ’s avonds nog rondloopt.’ Ondertussen keek zij onderzoekend naar Mary. Ze hoopte maar dat die niets van haar eigen late avondwandelingen gemerkt zou hebben.

Blijkbaar niet, want ze was duidelijk volkomen argeloos. Mary zou ze hier beslist nooit mee naar toe nemen. Tenslotte was ze voor het meisje verantwoordelijk. Zij had zó al moeite genoeg om die vurige Italiaanse mannen een beetje bij Mary vandaan te houden. In stilte wandelde men verder, door een zacht glooiende, varenachtige artisjokaanplant. Die dateerde nog uit de tijd van Catherina de Medici, die er veel van consumeerde, in de stellige overtuiging dat ze er eeuwig jong door zou blijven. Men was nu ook dicht bij de Villa Medici. Dan kwam er een weelderige begroeiing, die de indruk opriep van een botanische tuin, waarna de Villa voor hen lag, tegenwoordig een museum. Opzij ervan was een zitje, met wat eenvoudige tafeltjes en tuinstoelen, zag mevrouw Blavatsky direkt. Een prachtige gelegenheid om haar nieuwe boek eens op haar gemak door te neuzen. ‘Als je de omgeving samen met Babaji soms verder wilt verkennen, ga dan gerust je gang, meisje’, zij ze liefjes tot Mary. Ze had tenslotte iets goed te maken, na haar brute afkappen van Mary’s voorstel voor een avondwandeling. Die had daar wel oren naar. Ze fleurde helemaal op. Na Helena aan een tafeltje in de schaduw geïnstalleerd te hebben, wandelden Mary en Babaji samen zonder haar verder.

Met enige voldoening keek Helena het stel na. Mary was bij de trouwe en toegewijde Babaji in goede handen. Eigenlijk heette hij Baboela, maar dat klink zo formeel, zodat Helena hem liever bij het vriendelijke koosnaampje noemde.

Een beeld dat sommige Pausen zwaar op de maag lag

Ineens bedacht zij zich, dat die twee natuurlijk de Villa ook van binnen zouden gaan bezichtigen. Maar, daar bevond zich immers het beeld van de Liggende Hermaphrodiet zo maar open en bloot! Dat beeld had in Rome al dikwijls aanstoot gegeven, en zo dicht bij het Vaticaan óók nog. Maar, overwoog Helena, Mary had in India heus nog wel andere beelden gezien, naakte beelden die menige paus bijna een hartverlamming of althans een appelflauwte zou hebben bezorgd. Heerlijk dat zij nu even van Mary af was! Foei wat spande dat, daar op de Spaanse Trap! Maar gelukkig was alles toch nog goed afgelopen. Op één ding na: dat boek van de Comte de Gabalis, uit 1670, gedrukt in Parijs, dat handelde over een Meester, was in de verwarring toen ze met Mary bezig was, gekocht door iemand anders. Als een soort troostprijs had ze toen maar een ander boek uitgezocht: de Dictionaire Mythohermétique, door Antoine-Joseph Pernetty, óók uit Parijs, maar uit 1758. Dat zou haar van pas komen als ze straks tijd vond om in ernst te beginnen met het schrijven van De Geheime Leer.

Nadat ze een drankje besteld had, leunde zij achterover en liet haar oog over het uitzicht dwalen. Haar blik versomberde eventjes toen ze het Castel S. Angelo opmerkte. In het Nederlands wordt dit wel eens vertaald met: ‘Engelenburcht’, maar dat is fout, want het gaat over slechts één Engel. Dat is eigenlijk een verhaal op zichzelf.

 De noodlottige uitstraling van een kapel gewijd aan een gevallen engel

Het gebeurde allemaal in het jaar 590, het jaar dat Gregorius de Grote paus werd, dezelfde paus die door zijn secretaris werd aangetroffen met een duif op zijn rechterschouder, waarna hij ‘de Heilige’ ging heten. Deze paus, uit een adellijke, zeer rijke familie, onderwierp zich ongaarne aan de benoeming, maar gaf zich , eenmaal benoemd, ten volle aan zijn roeping. Hij was een vlijmscherp jurist met grote diplomatieke gaven. Op godsdienstig gebied was hij echter nogal eenvoudig in zijn opvattingen. Precies in het jaar van zijn benoeming, woedde er een pest-epidemie in Rome. Zittende op de brug die naar het Kasteel voerde, dat toen nog gewoon de graftombe van Keizer Hadianus bevatte, kreeg hij ineen een visioen. Daarin zag hij de Engel des Doods, die boven de graftombe zweefde, de Engel die zoveel slachtoffers had geëist. Hij stak het zwaard in de schede, ten teken dat hij niet verder zou gaan met de epidemie. En het was alzo. Er vielen geen slachtoffers meer. Gregorius was zeer verblijd, en ook dankbaar. Om aan die dank uiting te geven, besloot hij op de top van het Mausoleum van Hadrianus een kapel te bouwen, gewijd aan deze Engel. Zo gebeurde het ook. Bovenop het mausoleum kwam een kapel. Gewijd aan de Engel Zaraquel (andere namen, maar met minder magische kracht, zijn Suriël of Zerachiël), Engel des Doods. Veel later ontdekte men, dat deze Engel in het Boek Henoch voorkomt als één van de gevallen Engelen…. Daar is men toen vreselijk van geschrokken.

Zo gauw als maar mogelijk was, werd de kapel afgebroken en de ruimte getransformeerd in een dakterras, waar de wind vrij spel had. Men hoopte vurig dat eventuele magisch verkeerde invloeden zich zo wel zouden verspreiden… Maar er moest natuurlijk wel een nieuwe Engel komen. Daar heeft men toen de Aartsengel Michaël maar voor gekozen, ofschoon die nimmer als taak kreeg om onschuldigen voorbarig naar de andere wereld te helpen. Naast de gerechtszaal, is nu een binnenhof gewijd aan Michael. Mevrouw Blavatsky wist dit alles maar al te goed. Ze overdacht droevig dat deze verandering te laat was gekomen en dat alleen al het feit dat het Castel S. Angelo later het hoofdkwartier werd van de Inquisitie, duidelijk demonstreerde dat de invloed van de Engel nog altijd werkte…

Het herstel van een Mystieke connectie

Ze draaide haar stoel om, zodat ze met haar rug naar het uitzicht zat en maakte het zich zo gemakkelijk als dat in een Italiaanse tuinstoel mogelijk is. Uit haar te kleine reticule, die al kapot begon te gaan onder de gebruikelijke mishandeling door erin gepropte boeken, haalde zij haar nieuwe aanwinst, waarmee ze gemakkelijk een aangenaam uurtje zou kunnen doorbrengen, dacht ze. Automatisch sloeg zij het boek open op de plaats waar ze het had ingekeken, toen zij het haastig had gekocht in het boekenstalletje van Luigi.

Dan verstijfde ze, terwijl ze strak keek naar een dun, violetkleurig papiertje, echt de kleur die, ook nu nog, in Azië erg gewild is, van Turkije tot Pakistan. Hoe kwam dat papiertje daar ineens? Ze kon er een eed op doen, dat het er niet was toen ze het boek sloot om het te kopen. Ze kreeg hartkloppingen, het bloed bonsde haar in de oren. Haar hart miste af en toe een slag voelde ze.  Zich tot kalmte dwingende, sloot ze het boek, dat plotseling in een mist leek te zwemmen, en keek even om zich heen. Dan haalde ze een aantal malen diep adem en opende het boek opnieuw. Voorzichtig vouwde zij het velletje open: Ja! Het was zo! Eindelijk, na minstens zes jaar weer een brief! Ze herkende onmiddellijk het karakteristieke schrift. De inhoud was kort, maar verrassend:

“Vanavond in de tempel van Pallas Athena,

Serapis Bey.”

Met een warm gevoel in haar hart keek ze naar de typische handtekening met die zwierige krullen en die slangvormige ‘S’ door een pyramide. Serapis was de Tep-ta (wij zouden zeggen: adept) van de geheime Broederschap van Luxor, een Egyptische Meester dus. Behalve deze rang van Tep-ta waren er nog een zestal andere rangen. Hij was echter in ieder geval de woordvoerder. In de loop der jaren waren haar toch zeker een paar dozijn brieven van hem onder ogen gekomen. Meestal waren ze kort en zakelijk. Dan, vrij plotseling, bleven zijn brieven uit. Ze was bang dat al te veel publiciteit daarvan de oorzaak was geweest. Later had zij zich dan ook dikwijls afgevraagd of het niet verkeerd was geweest om vooral de eerste brief, die van zeker 10 jaar geleden, zoveel openheid te geven. Was dat niet schadelijk voor zo’n geheime Broederschap? Destijds had men daar niet zo zwaar aan getild, vooral omdat geen dezer ontvangen brieven de aanduiding bevatte, dat de inhoud als vertrouwelijk of geheim moest worden geclassificeerd. Hoe dan ook: dat zij nu dit bericht kreeg en vooral de omzichtigheid ervan, wees erop dat er iets belangrijks op til was. Het bericht gold bij Helena als een bevel: vanavond zou ze present moeten zijn!

De boevensteeg onder het Borgia-Paleis

Helena wist, dat de tempel van Pallas Athena, die de Romeinen Minerva noemden, midden in Rome lag, tussen de andere tempelruïnes. Een gebied waar, ’s avonds laat, zich bijna niemand waagde. Niet voor niets heette de kasba-achtige steeg daar vlak voorbij de ‘Via dei Scalerati’, de straat van de schurken, van het geboefte. Het was daar een hoogst ongure buurt, waar men zelfs overdag altijd kans liep een stiletto tussen de ribben te krijgen. Een groot deel van de bevolking van Rome was nu eenmaal doodarm. Ze moesten wel, om in leven te blijven. Ze begonnen meestal als vondelingen, langs de rivier, of tussen de ruïnes… Vooral de pikdonkere doorgang onder het sinistere Borgia-paleis was dood-eng. Toch zou Helena zich vanavond naar de bovenbuurt moeten begeven. Was dat eigenlijk wel verantwoord? Was het niet te gevaarlijk voor Helena? Nauwelijks.

De gevechtsopleiding van Helena

Net als Garibaldi had Helena een uitgebreide gevechtsopleiding ondergaan. Toen zij, na de vroege dood van haar moeder ² , aanvankelijk alleen door haar vader, en later ook door een gouvernante moest worden opgevoed, had pa, kapitein bij de cavalerie, haar zoveel mogelijk meegenomen naar de militaire barakken, waar de groep waarover hij het bevel voerde, was ondergebracht. Aanvankelijk keken de andere militairen een beetje vreemd tegen het tienjarige meisje aan, maar al gauw waren ze zo aan haar gewend geraakt, dat ze zich haar aanwezigheid niet meer bewust waren. Tenslotte werd ze gewoon beschouwd als één van hen. 

Behalve uitstekend paardrijden en schieten leerde zij daar ook een taal uitslaan, een taal… zo verschrikkelijk, dat zelfs Freud er een hoofd als een biet van zou hebben gekregen. Dames die een staaltje ervan hoorden, verschoten zó van kleur, dat hun blanketsel ervan afbladderde. Haar latere Engelse gouvernante, die onvoorbereid aan Helena’s militair jargon werd blootgesteld, moest met vlugzout worden bijgebracht. Daarna zou het haar nog jaren kosten om Helena de officiële salontaal bij te brengen. Haar vader had het voorts als zijn plicht beschouwd om zijn dochter de nodige grepen e.d. bij te brengen, waarmee zij zich onder alle omstandigheden kon verdedigen tegen manvolk dat vervelend begon te doen. Later pikte Helena nog wat straatgevechttrucs op in Caïro, aangevuld met wat zij leerde van de Bushido in Japan, een groep die van het vechten een bijna esoterische bezigheid had gemaakt. 

(...)

Nu, wel op wat rijpere leeftijd maar nog steeds geen 55+, wist ze ook dat een met kanjers van glimmerstenen beringde dameshand sneller een flitsende hoekstoot kon plaatsen dan als je daarvoor nog eerst een boksbeugel uit je tasje moest opdiepen. Nee, Helena zag echt niet op tegen een heimelijk bezoek aan de tempel, al zouden heel wat mensen het bijzonder riskant gevonden hebben. Maar het zou wel nachtwerk worden, besefte zij. Ook zou het misschien wel even moeite kosten om een koetsier te vinden, die bereid was naar zo’n ongunstige buurt te rijden op dat late uur. Maar dat was het werk van Babula, die zo iets juist een kolfje naar zijn hand zou vinden. Met het vooruitzicht van een korte nachtrust, leek het Helena een goed idee, om alvast wat energie te verzamelen. 

Ze zakte wat achterover en sloot de ogen. In Tibet had ze geleerd, om op de onmogelijkste uren en onder dikwijls barre weersomstandigheden, zich geheel in zichzelf terug te trekken, ogenschijnlijk doof en blind voor de wereld. Toch was er een element in haar bewustzijn, dat haar ogenblikkelijk zou waarschuwen als er gevaar dreigde.

(wordt vervolg)

Noten

1 De Geheime Leer gaat op ca 40 plaatsen uitvoerig in op het Hermaphroditisme, (i.v.m. Goden, Engelen, Lemurië, Bijbel, Noach, enz.) Het verwante begrip androgyniteit wordt op ca 100 plaatsen besproken.

2 Haar moeder heette Helena Andreyevna von Hahn. Tijdens haar korte leven van 28 jaar zag ze toch nog kans zich op te werken tot een opmerkelijk schrijfster. Als ze thans in Nederland leefde, zou zij waarschijnlijk, naast haar romans, ook publiceren in b.v. een blad als Opzij. Soms vraagt men zich wel eens af, of mevrouw Blavatsky nu eigenlijk van adel was. Dat was ze echter niet, omdat in Rusland de adellijke titels vererfden via de mannelijke lijn. Ofschoon Helena’s grootmoeder van moederszijde, Helena Pavlona de Fadeyev wel een prinses was, werd geen titel aan het nageslacht doorgegeven, omdat zowel deze prinses als Helena’s moeder, trouwden met mannen zonder adellijke titel. Sommigen beschouwden echter het voorvoegsel ‘Von’ bij de familie Von Hahn als een soort titel van de Duitse lagere adel. Er gaan ook geruchten, dat de familie Von Hahn, na de emigratie naar Rusland, opzettelijk minder heeft gestaan op het handhaven van de Duitse titels.

~  *  ~